Bezinningsweekend

Iedereen krijgt een moment in zijn of haar leven waarop je denkt: ik heb even wat tijd voor mezelf nodig. Als dat moment nog niet is gekomen waarschuw ik je alvast, want dan ga je gekke dingen doen. Zoals jezelf al backpackend vinden in Azië, pottenbakken met klei uit het Waddengebied of Googelen naar yogaretraites. Dat laatste ging ik dus doen. Waarom yoga? Mensen zeggen dat het hun levens heeft veranderd. En dan kun je een leuke sportlegging kopen. Mijn enige yoga-ervaring tot nu toe bestaat uit een proefles van twee jaar geleden, die plaatsvond in een bovenzaaltje in een buurthuis. De pooltafel was in de hoek geschoven en op het ruwe tapijt legden we onze handdoekjes neer. In mijn geval was dat een verkleurd 101 Dalmatiërs-strandlaken dat ik op Gran Canaria had gekregen toen ik drie was. Samen met een groepje vrouwen – die allemaal mijn moeder of oma hadden kunnen zijn – stond ik op mijn tenen en reikte ik met mijn armen zo ver mogelijk omhoog. Zo ver dat ik met mijn vingertoppen een plafondtegel optilde. Mijn gebrek aan enthousiasme voor yoga schuif ik dan maar op de niet-zo-zen omgeving. Op een warm, wit strand in Thailand wil ik heus wel een zonnegroet doen, hoor. Maar ja, voor nu moeten we het dichterbij huis zoeken. Dus ik Google op ‘retraites in Nederland.’ Nou, als je nog niet depressief was, word je dat wel van die websites. Ik was bijna zo ver om een bezinningsweekend in Limburg te boeken, tot ik door deze zin weer tot mijn zinnen kwam: ‘zie het als een APK’tje voor je binnenste.’ Het enige wat ik zag, was mijn ontbijt vanuit mijn binnenste omhoog komen. Ik heb mijn laptop dichtgeklapt en ben lekker op de bank gekropen met Prince Charming op de buis. Met twaalf mooie mannen in een Italiaanse villa zitten. Kijk, dat is een weekend waar ik meer zin in heb.