‘’Ik voel mijn rechterbeen niet meer!, ik kan het niet bewegen, dat is toch niet goed?’’, roept Caroline Groot door de ziekenhuiszaal wanneer ze bijkomt van haar operatie. Naarmate de tijd vordert wordt haar been alleen maar dikker en dikker en staat de kleur steeds verder af van haar eigen huidskleur. ‘’Ik leefde in een roes, door al die pijnmedicatie kon ik niet beseffen wat er gebeurde.’’
2 augustus 2021 vliegt meervoudig wereldkampioen baanwielrennen para-cycling Caroline Groot (23) naar Tokyo voor de Paralympische Zomerspelen. Het liefst had ze als schaatser aan de Olympische Winterspelen meegegaan. Maar tijdens de operatie wordt een zenuw in haar onderbeen geraakt. Lopen zonder een hulpmiddel is niet meer mogelijk. Haar droom om olympisch schaatskampioen te worden valt in duigen. Ik spreek haar achter een computerscherm, waarbij ik af en toe een huppelend grijs konijn in beeld zie verschijnen, een kruisinkje tussen een wild konijn en Vlaamse reus. ‘’Frummy heet ze. Die wandelt hier gewoon gezellig door het huis.’’
Vanaf dat ze kan lopen schaatst Groot al. Op haar tiende wint ze voor het eerst een schaatswedstrijd en na een paar jaar is het aantal medailles en bekers nog moeilijk te tellen. Tot haar zestiende jaar behoort ze tot de top van Nederland bij de jeugdschaatsers. ‘’Als klein meisje droomde ik er al van om naar de Olympische Winterspelen te gaan.’’ Maar dan loopt ze een blessure op tijdens het schaatsen. Een veelvoorkomende schaatsblessure: een klein scheurtje in het weefstel bij het beenspier. Een simpele operatie waarbij meer ruimte gemaakt wordt voor het beenspier.
De artsen schrikken van haar been wanneer het verband wordt verwijderd. Haar been is inwendig aan het bloeden, er is een slagader geraakt. Een tweede operatie volgt. Er wordt een drain geplaatst. Een klein dun slangetje wordt in het been geplaatst waardoor bloed vanuit haar been in een zakje stroomt. Langzamerhand wordt haar been weer dunner en verdwijnt de grauwe kleur. Maar wanneer ze de huid op haar onderbeen aanraakt voelt ze niks. Staan gaat al helemaal niet.
Groot weet nog vrij weinig van haar operatie. ‘’Je wordt een beetje geleefd. Van het een op andere moment lig je weer op de operatietafel. Een moment om even stil te staan bij wat er allemaal gebeurt, heb je niet.’’
Ze gaat revalideren. Voor veel mensen is revalidatie een mentale worsteling. Voor Groot niet. Als nuchtere Noord-Hollander ziet ze het glas halfvol. Ver vooruit denken en stilstaan bij alles wat je misschien niet meer niet kan, dat helpt niet volgens haar. ‘’Een revalidatiecentrum kan zelfs gezellig zijn.’’ Ze zegt het lachend. Naast revalideren ging haar ‘’normale leven’’ gewoon verder. Voor haar veranderde niks. ‘’Krukken werden mijn beste vriend.’’ Ze was nog steeds elke dag in de schaatshal te vinden, al was het dan niet om te schaatsen. ‘’Al mijn vrienden waren daar.” ’
Na anderhalf jaar stopt ze met revalideren. Na veel verschillende artsen en revalidatietrajecten was ze het zat. Bijna elk mogelijk traject hebben de artsen geprobeerd. ‘’Elke keer had ik weer een andere arts die weer iets anders met me wilde proberen. Elke keer die teleurstelling, dat wilde ik niet meer.’’
Ze krijgt een orthese. “Ik kan het wel laten zien.’’ Groot grijpt naar haar rechterbeen en haalt de orthese tevoorschijn. Een soort grote zwarte scheenbeschermer met voetsteun, gemaakt van carbon. ‘’De orthese doet nu het werk wat normaal gesproken een spier hoort te doen.’’
Het was niet moeilijk om te leren lopen op de orthese. ‘’Het enige wat je moet leren is om te vertrouwen dat je er op kan staan.’’ Raar voelde het wel voor haar. ‘’Ineens weer op beide benen staan voelde onwerkelijk. Ik was inmiddels al hinkelkampioen.’’ Maar binnen korte tijd had ze het onder de knie. ‘’Na een halve schooldag stonden de krukken al bij de balie.’’
Het leven werd voor haar weer een stukje makkelijker en dat gemak zat hem met name in de kleine dingen. ‘’Tijdens het bankhangen kon ik ook eindelijk weer een theerondje halen voor mijn broer en ouders. Ook was de trap geen hindernisbaan meer, ik hoefde me niet meer op mijn achterwerk naar boven te maneuvreren.’’ Maar ook kon ze weer schaatsen met een aangepaste orthese.
Na het schaatsen pakte ze ook weer het wielrennen op. Door haar orthese zaten de Olympische Winterspelen er niet meer in en op de Paralympische Winterspelen is schaatsen geen categorie. Ze besloot de bondscoach van de para-cycling te bellen. Ze mocht gelijk deelnemen in de talentenselectie en kreeg een wielrennerstrainingsschema waar ze zich aan moest houden. ‘’Voorheen fietste alleen als ik er zin in had, ik fietste niet in de regen.’’ Na nog geen halfjaar stroomde ze door naar de topsportselectie, waarna ze haar eerste wereldkampioenschap reedt als baanwielrenner sprint.
Tegenwoordig is de 500 meter sprint baanwielrennen haar specialiteit. 500 meter sprint hangt niet af van slimme spelletjes of externe invloeden, zoals iemand die tegen je aanrijdt in het peloton. Bij de 500 meter is het de beste wint. En dat vind ik het mooie aan sport.’’
Goud in Tokyo is nu haar doel. Door corona zijn de Paralympische Zomerspelen een jaar uitgesteld. Hierdoor is ze al anderhalf jaar naar dit moment aan het toe trainen. Vanwege corona kan helaas geen publiek aanwezig zijn. ‘’Anders was mijn halve familie meegevlogen.’’ Ze heeft zich al meerdere malen voorgesteld hoe het zal zijn. Het moment van de waarheid. Ze staat aan de start, de zenuwen gieren door haar lichaam. Het startsignaal klinkt. Ze is helemaal gefocust. Het is pittig. Het is afzien. Een gedachte flitst door haar hoofd: Waarom doe ik dit? Dit is de laatste keer… Maar als ze de finish bereikt is alle twijfel en vermoeidheid verdwenen. Ze lacht: ‘’Als eerste over de streep komen, dat is het mooiste aan sport!’’
Whole Latte News 